Dokuzuncu Hariciye Koğuşu – Peyami Safa Eser Özeti
Sizlere bu yazımızda Dokuzuncu Hariciye Koğuşu – Peyami Safa Eser eser özeti hakkında bilgi vereceğiz. Eserin özeti, konusu, ana karakterleri hakkında merak ettiğiniz bir çok sorunun cevabını yazımızda bulabilirsiniz…
Dokuzuncu Hariciye Koğuşu – Peyami Safa
ROMANIN KONUSU:
Peyami Safa’nın yazdığı eser, psikolojik roman türündeki önemli yapıtlardan biridir. Betimlemeler çok canlıdır. Yalın ve yoğun bir anlatımı vardır. Yazarın kendi yaşamıyla da ilgili otobiyografik bir roman olan bu eser anı tarzında yazılmıştır.
ROMANIN ANA KARAKTERLERİ:
Hasta Çocuk: ( Anlatıcı) Romanın kahramanı ve ben merkezli anlatıcısıdır. Kesilme tehlikesi olan bacağından acı çeken, kendinden yaşça büyük ve oldukça zengin bir paşa kızına âşık olarak onunla evlenmeyi hayal eden ve ümitleri peşinde rüyalar âleminde yaşayan, bacağının ağrıları ile fiziki, olmayacak rüyalar ve aşklara kapılmasından dolayı da ruhsal manada acılar yaşayan birisi. Kuruntulu karamsar, hastalığın ve acıların çok erken olgunlaştırdığı birisidir. Hasta sakat ve olmayacak düşlerin peşinde koşan yozlaşmış bir karakterdir.
Nüzhet: Yerinde duramayan yaşam dolu, hareketli bir genç kız. Paşanın kumral saçlı ela gözlü tek evladıdır. Babası ve annesi tarafından şımartılmış birazcık da hoppa görüntülü bir genç kızdır. Hasta çocuk ile bile gönül eğlendirmekten ve ona ümit vermekten çekinmeyen uçarı bir Paşa Kızı
Paşa: Disiplinli, yardım sever ve dediğim dedik, inatçı bir adam. Okumayı seven babacan yapılı bir tip. Yengesi: İçten pazarlıklı kızı Nüzhet’in iyiliğini düşünen bir anne. Nurefşan: Köşkün hizmetçisi ve yazarın mutluluğu için elinden geleni yapan birisi.
Doktor Ragıp: Bakımlı ve kültürlü bir doktor. Kendine güven duyan bakımlı bir tip. Doktor Mithat: Yazarın doktoru. Operatör: İnsanlığa faydalı olmaya çalışan bilinçli bir tıp adamı.
ÖZET:
Romanın 15 yaşındaki kahramanı 7 yaşından beri dizindeki tam olarak teşhis edilemeyen bir hastalıktan dolayı sıkıntılar çekmektedir. Hayatı hastane kapılarında, doktor önlerinde geçmiştir. Son olarak yapılan tetkikler sonucunda dizindeki rahatsızlığın “Kemik Veremi” olduğu anlaşılır. Bu hastalık hayatına veya bir bacağına mal olabilecek bir hastalıktır. Hal böyle iken eğer beslenmesine dikkat eder, heyecansız, sakin bir yaşam sürdürür, moralini hoş tutarsa iyileşme ihtimalinin olduğunu söyler doktorlar.
Çocuk kötü haberi annesine söylememek için eve bile gitmek istemez; ne var ki gidecek başka yeri de yoktur. Eve gider ama her şeyi annesine olduğu gibi anlatamaz.
Çocuğun ailesi yoksul olduğu için doktorların söylediği gibi rahat yaşaması olanaksızdır. Bu yüzden Erenköy’de oturan uzaktan akrabaları olan bir paşa, çocuğu yanına, köşke alır. Çocuk, küçüklüğünden beri arkadaş oldukları kendisinden dört yaş büyük olan paşanın kızı Nüzhet’e aşık olur. Aşkı karşılıksız kalmaz. Ne var ki Nüzhet’i Dr. Ragıp adında biri daha istemektedir. Dr. Ragıp otuz beş yaşındadır. Aile Nüzhet’i doktora verme konusunda ikiye bölünmüştür. Paşa vermek istememekte, karısı ise vermek istemektedir.
Paşanın karısı çocukla Nüzhet’in arasındaki yakınlaşmayı fark eder. Kızını çocuktan ayırmak için çocuğun hastalığının mikrobik, bulaşıcı bir hastalık olduğunu söyler. Bir rastlantı sonucu bu konuşmayı çocuk duyar, bundan çok etkilenir. Hemen o gece köşkten ayrılmaya karar verir. O sırada annesi de köşke geldiği için birkaç gün daha orada kalmak zorunda kalır.
O akşam Dr. Ragıp ve annesi yemeğe gelir. Yemekte çocuk, doktor ve paşanın fikirlerine muhalefet eder. Paşayla çocuğun araları açılır.
Felaketler peş peşe gelir. Yıkılan, morali bozulan çocuğun hastalığı iyileşme yolundayken tekrar azar. Dizindeki veremin ciğer veremine dönüşmesi ihtimali olduğundan ameliyat edilmesi, gerekirse bacağının dizinden kesilmesi söz konusu olur.
Çocuk ameliyat için 9. Hariciye Koğuşuna yatırılır. Doktorların olağanüstü gayretiyle bacağı kesilmekten kurtulur ama biraz kısalmıştır. Bunun yanında hastalığı tamamen iyileşmiştir.
Hastaneden çıkacağı gün yaklaşmıştır çocuğun. Bu sırada Nüzhet’in Doktor Ragıp’la evlendiğini öğrenir.
